Μοσχάτο Σπίνας
Λευκή ποικιλία σταφυλιού από την Κρήτη

Το λευκό Μοσχάτο καλλιεργείτε σχεδόν σε όλες τις χώρες του Παλαιού αλλά και του Νέου κόσμου (45.000 εκτάρια παγκοσμίως). Στην Γαλλία είναι το πιο διαδεδομένο Μοσχάτο με αμπελώνα 7.620 εκταρίων ενώ στην Ιταλία υπάρχουν 13.280 εκτάρια (το 2000). Στην Ελλάδα καλλιεργείται κυρίως στη Σάμο, Κεφαλονιά, Ζάκυνθο, Ρίο, Λήμνο, Πάτρα, Ρόδο και στην Κρήτη με συνολική έκταση περίπου 1.900 εκτάρια.

Το λευκό Μοσχάτο προτιμά εδάφη χαλκώδη, σχιστολιθικά, με καλό αερισμό και καλώς αποστραγγιζόμενα.
Το έδαφος της περιοχής των Δαφνών χαρακτηρίζεται από μέσης σύστασης έως αργιλοπηλώδες. Είναι πλούσιο σε ανθρακικό ασβέστιο σε ποσοστό που ξεπερνά το 40%. Η παρουσία ανθρακικού ασβεστίου εξουδετερώνει την οξύτητα του εδάφους, με το pH να κυμαίνεται από 7 έως 8,5, που είναι ιδανικό για την απορρόφηση των περισσοτέρων ιχνοστοιχείων από το φυτό. Το ανθρακικό ασβέστιο βελτιώνει, επίσης, τη δομή του εδάφους, εξασφαλίζοντας καλή στράγγιση και καλή θερμοκρασία. Αυτά τα χαρακτηριστικά του εδάφους συμβάλουν στην καλή φαινολική και τεχνολογική ωρίμανση των σταφυλιών και συνεπώς στην παραγωγή κρασιών με πλούσια δομή και όγκο, ένταση στο χρώμα και ισορροπημένη οξύτητα.

Παράγει καλύτερα αποτελέσματα σε περιοχές με υψόμετρο και μεγάλη ηλιοφάνεια, όπου η πορεία της θερμοκρασίας εξασφαλίζει αργή ωρίμανση των σταφυλιών.
Οι αμπελώνες της περιοχής των Δαφνών βρίσκονται βορειοανατολικά του Ψηλορείτη.
Το ανάγλυφο της ευρύτερης περιοχής σχηματίζεται από περίπου 3 κύριες λοφοσειρές, σχεδόν παράλληλες μεταξύ τους, που εκτείνονται από το βόρειο τμήμα του νομού προς το νότο, με υψόμετρο 300-500μ.
Στις πλαγιές αυτών των λοφοσειρών είναι φυτεμένα τα αμπέλια των Δαφνών, με ανατολικό ή δυτικό προσανατολισμό κατά κύριο λόγο.
Οι επιμήκεις κοιλάδες που σχηματίζονται ανάμεσα στις λοφοσειρές διοχετεύουν σαν φυσικά κανάλια τον δροσερό αέρα από το κρητικό πέλαγος προς το κέντρο του νομού, διατηρώντας τη θερμοκρασία σε πολύ καλά επίπεδα το καλοκαίρι. Οι βροχοπτώσεις είναι σπάνιες κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, έτσι τα φυτά και τα σταφύλια παραμένουν υγιή.
Σε αυτό το μοναδικό μικροκλίμα που περιγράφουμε παραπάνω, οφείλεται η καλλιέργεια του αμπελιού στην περιοχή για τόσους αιώνες από την εποχή της Ενετοκρατίας, από τον 13^ο ως τον 17^ο αιώνα.

Είναι εξαιρετικά ευαίσθητη στο ωίδιο και ευαίσθητη στον περονόσπορο, το βοτρύτη, την ευδεμίδα και τον μολυσματικό εκφυλισμό.